dinsdag 20 november 2012

onze geschiedenis

Waarom adoptie?

Eind september 2008 vonden we dat we eraan toe waren een eigen gezin te stichten. Toen, zelfs voordat we wisten wat er ons allemaal boven het hoofd zou hangen, viel bij ons het woord ‘adoptie’ voor het eerst.

In 2009 was Marloes voor het eerst zwanger, helaas was die zwangerschap buitenbaarmoederlijk. Na twee operaties en nog een periode van proberen zwanger te worden, begonnen we in oktober 2010 met de eerste IVF poging. Wel hadden we inmiddels besloten ons aan te melden bij de Stichting Adoptievoorzieningen, omdat we met de gedachte speelden sowieso een kindje te adopteren (ook als we een biologisch kindje zouden krijgen). Na een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, mochten we deelnemen aan de zes verplichte voorlichtingsbijeenkomsten van de Stichting Adoptievoorzieningen.

In november 2011 zijn we begonnen met het volgen van de bijeenkomsten. Deze vonden plaats in Utrecht.

In deze bijeenkomsten werd aandacht besteed aan de thema's die in adoptiegezinnen speciale aandacht verdienen. De onderwerpen waren: de biologische ouders, de voorgeschiedenis van het kind, verlies en rouw, hechting, identiteit en loyaliteit en wensen en grenzen ten aanzien van het te adopteren kind. Ook was er gelegenheid om met andere aspirant-adoptieouders van gedachten te wisselen.

Hoewel veel gehoorde geluiden zijn, “Waarom moeten adoptieouders een cursus volgen om ouders te mogen worden?” en “Waarom moet het allemaal zo veel geld kosten?” hebben wij deze bijeenkomsten juist ontzettend positief ervaren. De professionaliteit en kennis van de medewerkers van de stichting, de nuttige informatie en de ruimte voor vragen en discussie hebben er toe bijgedragen dat we echt een gefundeerde beslissing hebben kunnen nemen.

Naar aanleiding van de bijeenkomsten hebben we dan ook besloten dat we sowieso een kindje een betere toekomst zouden willen bieden door middel van adoptie. Ongeacht of onze IVF-poging(en) succes zouden hebben. De twee IVF pogingen, meerdere cryo (ingevroren embryo’s) terugplaatsingen en zelfs een zwangerschap die op ‘natuurlijke’ wijze tot stand is gekomen, liepen uiteindelijk op teleurstellingen uit en zodoende benaderden we de Raad voor de Kinderbescherming in april van dit jaar (2012) dat we met het Raadsonderzoek wilden beginnen (dit onderzoek hadden we eind 2011 uitgesteld in verband met de IVF-pogingen).

Het onderzoek begon in september en bestond uit drie gesprekken. Het eerste gesprek was bij ons thuis en was bedoeld om elkaar te leren kennen en de procedure van het onderzoek toe te lichten. Het tweede gesprek was op het kantoor van de Raad in Haarlem en ging over ons levensverhaal, onze ideeën over opvoeding en ons netwerk. Het derde gesprek was ook in Haarlem en stond helemaal in het teken van Special Needs. Voor welke aandoeningen staan wij open en zijn we goed op de hoogte van wat dit praktisch voor ons kan gaan betekenen? De gesprekken verliepen erg goed. Wij hebben geen moment het gevoel gehad ‘gekeurd’ te worden, maar vonden de sfeer juist heel open en ontspannen. Na de gesprekken gaf onze raadsonderzoekster aan dat de beginseltoestemming (BT) geen probleem zou opleveren.

En inderdaad, na terugkomst uit India lag op 22 oktober 2012 de BT op de deurmat!

de beginseltoestemming

Met dit document kun je aan de daadwerkelijke procedure beginnen.

De vergunninghouder die voor ons gaat bemiddelen, is Stichting Wereldkinderen. Bij hen hadden we na telefonisch consult het beste gevoel. En tot op heden hebben we daar geen spijt van, want het gaat nu allemaal erg snel.

Na betaling (niet de laatste…) ontvingen we de overeenkomst tot opdracht en bemiddeling die ondertekend moesten worden. Ook hebben we aangegeven voor welke special Needs (SN) we open staan.

Voor degenen die niet weet wat dat inhoudt: tegenwoordig worden er uit China, want dat is het land waar we voor gaan, geen “gezonde” kinderen geadopteerd.

De kinderen hebben een SN en dat kan van alles inhouden: een schizis (hazenlip, met of zonder open gehemelte of open kaak), het missen van een ledemaat, grote moedervlekken of wijnvlekken, maar ook een laag geboortegewicht of vroeggeboorte. De lijst is eigenlijk eindeloos…

We zullen aan het eind van deze blog ook een aantal sites noemen, waar je meer informatie over adoptie kunt vinden,  als je daar interesse in hebt.

Twee dagen na het versturen van alle formulieren en contracten werd er al contact met ons opgenomen voor het maken van een afspraak. Er is namelijk een ernstig tekort aan (aspirant) adoptieouders. Voor ons houdt het in dat we waarschijnlijk korter hoeven te wachten op een voorstel dan vooraf gedacht. Maar voor de kinderen in de tehuizen is het natuurlijk slecht nieuws, dat is dan weer de treurige keerzijde.

De afspraak hebben we a.s. woensdag 21 november en hopelijk kunnen ze ons dan meer vertellen over de wachttijd.

We houden jullie op de hoogte!

Ralph & Marloes

1 opmerking:

  1. Mooi en eerlijk verhaal marloes en ralph. Bijzonder dat jullie op deze manier het ouderschap omarmen. En een kind een nieuwe kans geven. Mijn zusje is ook geadopteerd (vanaf 1jr) heel veel geluk en succes. vond leuk om te lezen. good luck :) groetjes Eelko

    BeantwoordenVerwijderen