eenkindjevanver: we zijn weer thuis

Het is zondagavond 21 juni. Eindelijk (nemen we de) tijd om te vertellen hoe de laatste dagen in China waren, maar vooral om te vertellen hoe de eerste dagen thuis zijn gegaan!

De terugreis begon in ieder geval weer enorm stressvol.

Net als op de heenweg ondervonden we problemen met het paspoort van Hao Min.

Zoals in een eerder bericht al vermeld, is zijn paspoort in Nederland ongeldig verklaard zonder dat wij daarvan op de hoogte waren.

Op de luchthaven ging het inchecken nog goed, maar bij de immigratie aangekomen begon het gelazer weer… We hadden 2 documenten (zijn noodpaspoort en zijn ‘gewone’ paspoort, met daarin het visum). Men vroeg waarom we niet gewoon met het normale paspoort het land zijn binnengekomen. Probeer dan maar eens uit te leggen dat zijn collega’s dat een paar weken eerder niet goed vonden.

De paspoorten werden meegenomen en wij werden gesommeerd te wachten. Er werd gebeld, met collega’s overlegd en nog meer gebeld. Paspoorten kwamen weer terug en verdwenen weer met iemand anders. Het duurde maar en het duurde maar en onze boarding tijd kwam steeds dichterbij. Men kwam weer terug en zette stempels. Net op tijd, dachten we… Opnieuw ging er een agent met de documenten aan de haal. We begonnen nu toch wel erg ongerust te worden. We hadden geen zin om een dag op de luchthaven door te brengen met twee kleine kinderen, we wilden héél graag naar huis.

Uiteindelijk, een dikke anderhalf uur nadat we bij de paspoortcontrole aankwamen, mochten we verder. Maar niet voordat we Hao Min (die in de buggy lag te slapen) nog even hoog op wilden tillen. Uiteraard moesten we nog uitgebreid gefouilleerd worden, waarbij Marloes Tian Min (die al redelijk overstuur was) uit de draagzak moest halen. Nog meer tijdverlies en we hadden al zo’n haast…

Na alle controles een enorme sprint ingezet en gelukkig was de gate dichtbij, want het boarden was al begonnen.

De vlucht zelf verliep prima. De jongens hebben heerlijk geslapen, al vond TM het in het begin allemaal best spannend, wat zich uitte in behoorlijke huilbuien.

Op Schiphol werden we opgewacht door een cameraploeg van Hello Goodbye. Een tijdje geleden werden we door dat programma benaderd. Ze hebben een nieuw concept, waarbij er een cameraploeg met interviewer (in ons geval Joris Linssen) mensen achter de douane opvangt en een andere cameraploeg met interviewer (Yvon Jaspers) de mensen die ons opwachtten vragen stelden.

We zijn erg benieuwd naar de uitzending (ergens in september). We hopen op een mooi document waar HM en TM later met plezier naar terug kunnen kijken.

Toen we richting onze bagage liepen (we hoefden niet meer op de koffers te wachten, want het interview duurde vrij lang) zagen we alle vrienden en familie die het voor ons over hadden om héél vroeg naar Schiphol te komen (aankomsttijd: 5.40u!!!).

En wat waren we blij toen we eenmaal door de deuren kwamen. Fijn om iedereen weer te zien en natuurlijk waren we enorm trots om Tian Min voor het eerst aan onze naasten te kunnen laten zien.

En wat was Hao Min blij om al die bekende gezichten weer te zien!

Na Schiphol met een klein groepje nog ergens koffie gedronken. We wilden niet meteen naar huis, want ons geluk en onze verhalen wilden we erg graag delen.

De rest van de dag rustig aan gedaan.

Slapen gaan vond TM de eerste avond niet leuk. Hij moest erg veel huilen en wilde niet toegeven. Het is ook niet niks voor dat mannetje. De allereerste keer in zijn leven dat hij een kamer voor zichzelf heeft.

Nu we een paar dagen verder zijn, gaat het steeds beter. De eerste dagen werd hij ’s nachts nog huilend wakker, maar de laatste dagen slaapt hij door.

Donderdag hebben we ook niet zo gek veel gedaan, maar we hebben wel tijd vrijgemaakt om onze nieuwe auto op te halen (een Seat Ibiza ST, maar daar gaat deze blog niet over ;-) )!

Vrijdag stukje gereden in de auto. TM vind het niet zo’n goed idee om de hele dag in huis te zijn, dus dat grijpen we aan om wat dingetjes buitenshuis te doen.

We hebben het idee dat we elkaar de laatste dagen weer wat beter hebben leren kennen en dat TM stap voor stap ziet hoe zijn nieuwe leven eruit ziet. En HM leert tegelijkertijd ook dat er dingen voor hem veranderen.

De laatste dagen in China hebben we ons ook nog prima vermaakt.

We zijn nog naar Tian An Men Square (Plein van de Hemelse Vrede) geweest. ‘Tian’ betekent ‘hemel’ en is hetzelfde Chinese karakter als in Tian Min zijn naam.

Verder nog naar Hou Hei geweest. Dat is een grote vijver met daaromheen allemaal restaurantjes.

Daar zijn we ook nog met een riksja door de straatjes (Hutons) gereden.

En uiteraard hebben we nog een paar keer gezwommen met HM. Daar kon hij geen genoeg van krijgen. En gezien de matige bezetting, konden we bijna elke keer “het zwembad is van ons, olé, olé” zingen! J

China 2015 zit er voor ons op. Ons nieuwe ‘echte leven’ is pas begonnen!

Graag willen we iedereen die met ons heeft meegeleefd via Whatsapp en mail bedanken voor alle lieve berichtjes. Helaas hadden we vaak geen energie meer om daar nog op te reageren.

En bedankt voor alle mooie kaartjes, cadeautjes en voor het onthaal op Schiphol!!!

Groetjes,

Ralph, Marloes, HM & TM